Δουλειά στο Εξωτερικό / Σπουδές στο Εξωτερικό / Μετανάστευση

Βερολίνο, τέλη Οκτωβρίου, 15 βαθμοί κελσίου, 6:43 το πρωί, διαδρομή με το ποδήλατο προς τη δουλειά δίπλα στο αστικό τρένο πάνω στη γέφυρα. Στα αριστερά πάνω από το νερό του καναλιού στο βάθος τα φώτα της πόλης αντικατοπρίζονται στο νερό και ο Πύργος της τηλεόρασης δεσπόζει επιβλητικά διαστημικός ανάμεσα σε φώτα και κτίρια. Δεξιά το τρένο κινείται προς τα βόρεια προάστια στην ίδια κατεύθυνση με το ποδήλατο, ενώ η άλλη πλευρά του καναλιού σε κάνει να νομίζεις ότι βρίσκεσαι εκτός πόλης. Ο ήλιος ανατέλει μέσα απο μωβ και πορτοκαλί αποχρώσεις σε ένα μπλε βαθύ σχεδόν μαύρο φόντο απέραντου ουρανού.

Βερολίνο, η πόλη των αντιθέσεων, της ακμής και της παρακμής. Του πλακόστρωτου και της υπερσύγχρονης γέφυρας. Του αστικού και του νεοκλασσικού τοπίου, της νεραϊδένιας φύσης και της αυστηρά λιτής αρχιτεκτρονικής της Λαοκρατικής Δημοκρατίας. Της βορειοευρωπαϊκής ξανθιάς φυσιογνωμίας και της μελαμψής μπούρκας. Εκεί όπου το φλάουτο και οι φορεσιές της αναβίωσης των μεσαιωνικών γιοτρών εναλλάσονται με τον ταμπουρά, το τούρκικο σάζι και το ναργιλέ.
Η πόλη που χωρίζεται στα δύο. Η γερμανική τάξη από τη μιά και η τουριστική ατραξιόν από την άλλη, ένας παράλληλος κόσμος τουριστών και ξένων που ζουν ένα Βερολίνο που δεν υπάρχει πια.

Διάλεξα να ζήσω στο εξωτερικό πολύ νωρίς, ορμώμενη απο ενα νεανικό ακράτητο πάθος γνωριμίας με άλλους κοσμους! Γνώση για εμενα ήταν η λεξη κλειδί.

Σπούδασα στην Ιταλία γλωσσολογία και ξένους πολιτισμούς, έκανα εράσμους στην Ισπανία και υπήρξα και εσωτερική μετανάστης μετά το πτυχίο στην Ελλάδα, μετακινούμενη από Δωδεκάνισα σε Κυκλάδες, μεταλαμπαοδεύονατας ο,τι γνώση ως τότε είχα αποκτήσει και σε άλλους φιλοπεριέργους και φιλομαθείς, ενώ παράλληλα μάθαινα την τέχνη της γης, μαζεύοντας βότανα, εκτρέφοντας μέλισσες διπλα σε έμπειρους και καλλιεργόντας οπωροκηπευτικά. Ένα παλιό μικρόβιο όμως να μάθω γερμανικά, όχι μονο από μεράκι αλλά και για οικονομικούς λόγους - όταν τα σημάδια της οικονομικής κρίσης υπήρχαν μεν, αλλά η εξέλιξή τους στο σημερινό βαθμό δεν ήταν τόσο ξεκάθαρη- καθώς και ενα παρεάκι από το Βερολίνο με άρπαξαν στη Γερμανία, οπού ζω πλέον, σπουδάζω και εργάζομαι εν έτη 2019. 
Ας διαχωρίσουμε λοιπόν καταρχάς το να βρίσκεσαι σε μια ξένη χώρα ως φοιτητής, με το να ζεις σε αυτή ως επαγγελματίας, ή εργατικός μετανάστης. Το δύσκολο ζήτημα είναι η κοινωνική ένταξη, ως προσαρμογή, ως αντίληψη των ιδιαιτεροτήτων κάθε τόπου, εξοικείωση με τις διαφορετικές ενδεχομένως κλιματολογικές συνθήκες (εξαρτάται πάντα σε ποιό σημείο της γης βρίσκεσαι τη στιγμή που διαβάζεις αυτό το κείμενο) αλλά και το σημαντικότερο, ως δημιουργία μακροπρόθεσμων προσωπικών σχέσεων και κυρίως δεσμών, διότι home is where the heart is.

Πριν χαρακτηρίσει κάποιος στερεοτυπικά τους ξένους/ντόπιους κλειστούς και κρύους, να πω ότι και στην Ελλάδα οι αλλοδαποί συμπολίτες μου μού διηγούνταν πόσο δύσκολο ήταν να μπουν σε έναν φιλικό κύκλο Ελλήνων. Ο,τι ισχύει όμως και για τους Έλληνες σε Γερμανία φυσικά, όπου η γλώσσα τους σώματος διαφέρει παρασάγκας από αυτή των μεσογειακών, ισχύει και σε Ιταλία, Ισπανία. Είναι επίσης εντυπωσιακό, το να σου λένε Γερμανοί, πως βρίσκουν τους ισπανούς μετανάστες μη πρόθυμους να συσχετιστούν με αλλαδαπούς ακόμη και αν πρόκειται για τους ίδιους τους Γερμανούς συμπολίτες τους, στων οποίων τη χώρα έχουν πρόσφατα μεταναστεύσει.. Οι φίλοι με παιδιά λένε ότι τα πράγματα είναι διαφορετικά για εκείνους, μια και υποχρεωτικά συναναστρέφονται με άλλους γονείς που γνωρίζουν μέσα από σχολικές δραστηριότητες και παιδικά πάρτι. Πολλοί προσπαθούν να παραμείνουν συνδεδεμένοι με κόσμο στην πατρίδα, ή συσχετίζονται αποκλειστικά με συμπατριώτες τους στη νέα χώρα, μειώνοντας έτσι τις πιθανότητες να βρουν ντόποιυς φίλους που θα τους στηρίξουν πολύ καλύτερα στη νέα τους καθημερινότητα και θα τους ανοίξουν προοπτικές στη νέα χώρα.

Προσωπικά, κάνω ό,τι μπορώ να συναντώ φίλους και συγγενείς όποτε επιστρέφω, κατά προτίμηση περνώντας χρόνο ατομικά με τον καθένα, κάτι που κάνει το πρόγραμμα των διακοπών μου εξαιρετικά όμορφα εξαντλητικό.

Αυτή μου την απόφαση μετά απο 18 χρόνια στους πέντε δρόμους την απολαμβάνω μέχρι σήμερα, παρόλη τη σωματική και ψυχική κούραση που αυτό μοιραία επίσης συνεπάγεται. Σας γράφω, επειδή διαφέρει πολύ η συνειδητή επιλογή λόγω προτίμησης, ακόμη κι αν κατασταλάζει με την πάροδο του χρόνου, από την εξωθημένη επιλογή λόγω ανάγκης. Σας γράφω με άγαπη, επειδή θέλω να βοηθήσω τους νοσταλγούς της πατρίδας να γίνουν νοσταλγοί του κόσμου όλου και να δουν πως η όποια νοσταλγία έιναι ένα πλασίμπο κατάληπο της παιδικής ηλικίας. Γιατί ειναι ωραία να ζεις ελεύθερος από την ψευδή φυλακή, και στις διακοπές σου να θες να γνωρίσεις κι αλλές ζεστές παραλίες του πλανήτη αυτού, χωρίς να αναπνέεις και να εργόζεσαι μέχρι να ξαναπάς Ελλάδα για να ζήσεις στις διακοπές.

Νομίζω ότι πρέπει να ακούμε την ψυχή μας και να παρατηρούμε τις αντιδράσεις του σώματος. Γιατί το σώμα μιλάει και ακόμα και αν μερικές φορές κάνουμε μία επιλογή η οποία για κάποιο χρονικό διάστημα μας δείξει ότι δεν ήταν "σωστή", αυτή η επιλογή και οι παρενέργειές της μας οδηγεί πιο μετά στο σωστό δρόμο, ακόμα και αν πρόκειται όχι για μία, αλλά για πολλές περιπτώσεις και γεγονότα στη ζωή μας που το ένα διαδέχεται το άλλο. Να έχεις εμπιστοσύνη στη ζωή σου. Τα πράγματα που δεν μπορούμε να ελέγξουμε και που κατά κάποιο τρόπο γίνονται από μόνα τους είτε το θέλουμε είτε όχι τη στιγμή που συμβαίνουν, έχουν βαθιά σοφία. Εγώ προσωπικά δεν θα ξεχάσω ποτέ τη στιγμή που το συνειδητοποίησα. Και από τότε άλλαξε η ζωή μου και δεν είναι πολλά χρόνια πίσω. 5 το πολύ, ήμουν στο νησί ακόμα. Αν προσπαθούμε να νιώθουμε ευγνωμοσύνη με αυτά που έχουμε, αυτό η ζωή θα μας το ανταμείψει κάποια μέρα με ψυχική ηρεμία και αυτό θα σημαίνει, ότι θα μπορούμε να βρούμε ευτυχία σε αυτά που έχουμε.

Είναι πολύ πιο εύκολο να ζεις σε καλούπια και σε περιορισμούς, να ονειρεύεσαι και την ίδια στιγμή να δημιουργείς μία σίγουρη ζωή, όπως αυτή που μας μάθανε γιαγιά παππούς μαμά μπαμπάς, από αυτό που ζει η φουρνιά των νέων μεταναστών γεμάτοι όνειρα και ελπίδες, εξοπλισμένοι με πτυχία, διασκορπισμένοι στις κρύες VIP πλέον χώρες της κρίσης. Σήμερα είμαστε απλά εκτεθειμένοι σε ένα χάος ελεύθρων επιλογών και ευκαιριών, αλλά πριν προλάβουμε να βρούμε τα όρια τα δικού μας εαυτού, καλούμαστε να οριοθετήσουμε όλες αυτές τις επιλογές! Πιάστο αυγό και κούρευτο, κοινώς. Πολυτεχνίτες και ερημοσπίτες μας κάνουν, έχει πει μία φίλη μου -ψυχολόγος και κοινωνική λειτουργός σήμερα- στα 17 μας, μόλις τρίτη λυκείου. Δε το είχα καταλάβει τότε ακριβώς, αλλά το κρατήσα γιατί μου άρεσαν οι λέξεις. Προοικονομία...

Με μια βαλίτσα στο χέρι και γεμάτοι όνειρα για αναγνώριση και οικονομική άνοδο, έχετε ήδη ταξιδέψει μακριά από το σπίτι σας, και η μετάβαση σε μια νέα χώρα μπορεί να είναι ένα από τα δυσκολότερα πράγματα που έχετε κάνει στη ζωή σας, καθώς η προσαρμογή είναι δύσκολη.
Δε θα σας δωσω στερεότυπες συμβουλές, όπως βγείτε με φίλους, εξερευνήστε μέρη πέρα από την πόλη σας, γίνετε μέλη σε ομάδες και κοινότητες....
Το χειρότερο πέρασε για να είστε εδώ και να διαβάζετε αυτές τις γραμμές. Θα σας πω όμως ενα μυστικό, που εμένα μου πήρε χρόνια και χρόνια να ανακαλύψω: Οι άνθρωποι είναι ίδιοι παντού. Οι συνθήκες μόνο αλλάζουν ... Θυμιθείτε γιατί είστε εκεί, τα ίδια όνειρα που πήρατε φεύγοντας, σας ακολουθούν και εκεί. Νιώστε ευγνωμοσύνη. Είστε ευλογημένοι που είστε τωρα εκεί. Ναί, μετρήστε την, είναι Ευλογία…
Παρατηρήστε.  Το ταξίδι αυτό στο εξωτερικό είναι πολύ μα πολύ εσωτερικό.