Sol
de los arenales...
regada en sangre del bravo 'ceihuanquei'. Grito que está volviendo, en tu desbocado potro pehuenche. Del cielo la onda noche, se oye del viento la serenata. Tucos la luna prende en la negra cimba de mi araucana. Aguas que van, quieren volver, aguas que van, quieren volver, río arriba del canto prendido, Neuquén quimey, quimey Neuquén. Sol que se está gastando, en piedras, lajas y turbias corrientes. Besó la sombra india, que vuelve crecida de un sueño verde. Ya madura el silencio, por el agreste vientre de tus bardas. Quiere 'rayen' dormirse, tiemblan sus entrañas, enamorada. Aguas que van, quieren volver, aguas que van, quieren volver, río arriba del canto prendido, Neuquén quimey, quimey Neuquén, Neuquén quimey, quimey Neuquén, Neuquén quimey, quimey Neuquén... |
Λάμπει ο Ήλιος
της αμμώδους ερήμου,
της ποτισμένης με το αίμα της γενναίας φυλής των ceihuanquei. Αντιλαλά το χλιμίντρισμα του αχαλίνωτου αλόγου των Άνδεων ... Στον ουρανό το σκοτεινό σύννεφο, ο άνεμος της ήρεμης νύχτας και οι σπινθήρες του χλωμού φεγγαριού παιχνιδίζουν.. ... στις γυαλιστερές μαύρες πλεξούδες της χαίτης της δικής μου Αραουκάνα (κατακτημένη φυλή από τους ισπανούς στην περιοχή Ματσου Πίστου) ..και τα νερά φλοισβίζουν… το ποτάμι έχει πιάσει να τραγουδά, Neuquén quimey, quimey Neuquén…… και ο ήλιος ξοδεύεται καθώς δύει στις πέτρες, τις ξερολιθιές και τα ρυάκια, συναντιέται με την ινδιάνικη σκιά, ψηλώνει, μακραίνει, ξεμακραίνει, μοιάζει να ξεχύνεται μέσα στα δάση σαν σε όνειρο Και η σιωπή ωριμάζει.. φτάνει ως τα βάθη της αδέσμευτης ψυχής! Κι ενώ θες να αποκοιμηθείς, τα σπλάχνα σου σείονται από έρωτα! …. Ερωτευμένη… ..και τα νερά ροχθούν… το ποτάμι έχει πιάσει να τραγουδά, Neuquén quimey, quimey Neuquén…… Neuquén quimey, quimey Neuquén, Neuquén quimey, quimey Neuquén, Neuquén quimey, quimey Neuquén... |
MÚSICA ESPAÑOLA
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου